ถาม-ตอบ ปราบมาร [4]

คุณดวงธรรมตั้งคำถามไว้ดังนี้

แล้วที่สำคัญเด็กประถม เด็กอนุบาลที่ไปสอนนั้น ผมขอวานให้ผู้ที่ไปสอนช่วยกำชับถามเด็กจริงๆนะครับ ย้ำว่าให้ถามว่า (เพราะยังไงคุณก็ไม่มีตาทิพย์ที่จะรู้ เลยให้ถามแทน) เด็กที่เห็นดวงปฐมมรรคนั้น เห็นจริงดุจตาเนื้อเห็นรูป ไม่ใช่เห็นแบบใช้ความคิดเห็น (ยกตัวอย่างว่า ถ้าเราเห็นหน้าแฟนเราตัวจริง กับคิดถึงหน้าแฟน มันต่างกันมั้ยครับ)

อันนี้ลองไปคิดดู แล้วลองถามแบบนี้จริงๆ ไม่งั้นจะทำให้หลง เป็นวิปัสสนึกไปอย่างเดียว ครับ

คำตอบ

ประเด็นนี้ ผมตอบคุณดวงธรรมได้เลย เพราะ ผมเองนั้นทั้งสอนและทำวิจัยมาแล้ว และประการสำคัญที่สุดเลย  ผมเองก็เห็นกายธรรมในท้องของผมด้วย 

ผมจะอธิบายทั้งงานวิจัย ทั้งการสังเกต การสัมภาษณ์ และประสบการณ์ที่ผมได้รับจากการฝึกปฏิบัติของตัวผมเองเลยด้วย

ก่อนอื่นก็ตั้งข้อสงสัยอีกว่า คุณดวงธรรมทำไมตั้งคุณสมบัติของวิทยากรไว้สูงส่งเหลือเกิน ที่กล่าวผ่านมาแล้วก็คือ วิทยากรจะต้องรู้วาระจิตของคนอื่น  วิทยากรจะต้องมีตาทิพย์ 

คุณดวงธรรมตั้งคุณสมบัติของวิทยากรไปทำนองเพ้อฝัน หรือไม่รู้จริงในเรื่องของธรรมปฏิบัติมากกว่าที่จะเป็นอย่างอื่น

ผมขออธิบายในเบื้องต้นนี้ก่อนว่า ในฐานะที่สอนวิชาธรรมกาย  ในการสอนเด็ก ผมก็ทั้งสังเกต ทั้งสัมภาษณ์เด็กนักเรียน/นักศึกษา  และทำวิจัยเกี่ยวกับวิชาธรรมกายเรื่อง “ผลของการปฏิบัติธรรมที่มีต่อความฉลาดทางปัญญา และความฉลาดทางอารมณ์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน” ไปเรียบร้อยแล้ว

และในฐานะที่ได้เห็นผลของการปฏิบัติธรรมต่อตนเองแล้ว ผมขออธิบายเกี่ยว “การเห็น” ในวิชาธรรมกาย ดังนี้

การเห็นนิมิต

เมื่อเด็กนักเรียนนักศึกษากำหนด “นึก” ดวงใสหรือดวงนิมิตนั้น มันจะมีทิศทางกำกับอยู่  เช่น สมมุติว่า ดวงธรรมอยู่ข้างหน้าเรา เหมือนเราดูโทรทัศน์ มันก็จะทิศทางกำกับ 

ถ้าภาษาของการเขียนแบบก็เห็นแบบ front view  แต่ถ้านึกแบบมองลงมาแบบนกที่เรียกว่า bird eye view นิมิตที่เห็นก็เหมือนกันเรามองมาจากข้างบน  ถ้าเป็นบ้านก็เห็นเฉพาะหลังคาบ้าน ทำนองนั้น

เมื่อนึกนิมิตได้แล้ว ร่างกายของผู้ปฏิบัติยังจะไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ อาจจะปวดเมื่อยบ้าง อึดอัดบ้าง  ฯลฯ เป็นต้น

การเห็นดวงปฐมมรรค

เมื่อนักเรียนนำดวงนิมิตไปวางไว้ ณ ศูนย์กลางกาย เหนือสะดือ 2 นิ้ว และภาวนาจนใจหยุดถูกส่วน เด็กก็จะเห็นดวงปฐมมรรค 

การเห็นดวงปฐมมรรคนี้จะแตกต่างจากการเห็นดวงนิมิต กล่าวคือ เป็นการเห็นที่ไม่มีทิศทาง  เป็นการเห็นด้วยตาภายใน

ดวงนิมิตที่เห็นนั้น เหมือนเรามีตารอบดวง และมีตามองจากข้างในออกมาข้างนอกด้วย  คือ เห็นหมด ศัพท์ภาษาพระเรียกว่า “เห็นโดยรอบ” 

การ “เห็นโดยรอบ”  ให้อธิบายให้ตาย คนที่ไม่เคยเห็นก็ไม่เข้าใจ  เช่นเดียวกับสุภาษิตที่ว่า “สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น” 

คนที่เคยเห็นด้วยกัน เมื่อพูดถึงก็จะเข้าใจได้ง่าย  การเห็นอย่างนี้ก็ถูกหลักการของพระไตรปิฎกที่ว่า “ปัจจัตตัง”  คือ เป็นการเห็นเฉพาะตัว  ถ้าไม่เห็น ก็ไม่เข้าใจ

เมื่อเห็นแล้ว จึงจะเข้าใจดี ถึงแม้การเห็นของแต่ละคนเป็นต่างคนต่างเห็นก็ตาม

สิ่งที่แตกต่างๆ จากการเห็นดวงนิมิตคือ ความใสของดวงปฐมมรรค  ดวงปฐมมรรคมีความใสสว่างมาก 

ดวงนิมิตจะมีความใสเท่ากับดวงแก้วกลมใสที่นำมาให้นักเรียนดู หรืออาจจะใสได้มากกว่านั้น ตามจินตนาการของเด็ก  แต่ดวงนิมิตทุกดวง ไม่มีความใสเท่ากับดวงปฐมมรรค

ความใสสว่างนั้น  เป็นความใสสว่างแบบเย็นใจเย็นตา  ไม่ใช่ความสว่างที่เกิดจากหลอดไฟ ซึ่งยิ่งสว่างมาก ก็ยิ่งเคืองตาหรือแสบตา

ประการสำคัญที่สุดที่ผู้ไม่เคยปฏิบัติธรรมไม่เข้าใจเลยก็คือ การเปลี่ยนแปลงทางร่างกาย

เมื่อนักเรียนเห็นดวงปฐมมรรคนั้น  ไม่ได้เกิดความเปลี่ยนแปลงเฉพาะจิตใจเท่านั้น แต่ร่างกายจะมีความเปลี่ยนแปลงด้วย

โดยส่วนมากแล้ว นักเรียน/นักศึกษา/ผู้ปฏิบัติธรรมจะรู้สึก “สงบ โปร่ง โล่ง สบาย”

นักเรียน/นักศึกษา/ผู้ปฏิบัติธรรมจำนวนมาก ในขณะที่เห็นดวงปฐมมรรคหรือกายธรรมในตัวนั้น  ความรู้สึกปวดขา เมื่อยขาก็จะไม่มี แต่เมื่อออกจากการนั่งปฏิบัติธรรมแล้ว จึงจะรู้สึกปวดขา หรือเป็นเหน็บชาขึ้นมาทันที

คนที่เห็นดวงปฐมมรรคหรือกายธรรมแล้ว จะเข้าใจว่า “ความสุขที่เกิดจากความสงบ” นั้นเป็นอย่างไร 

โดยสรุป

คุณดวงธรรมกล่าวหลายครั้งว่า คุณลุงการุณย์อาจจะพบกับวิปัสสนูกิเลส หรืออาจจะเป็นวิปัสสนึกไปเลย  ผมขอตั้งข้อสงสัยว่า คุณดวงธรรมเข้าใจเรื่องวิปัสสนูกิเลสขนาดไหน 

คนที่จะมาวิพากษ์วิจารณ์คุณลุงว่าเกิดวิปัสสนูกิเลส  สิ่งที่สอนหรือเขียนออกมานั้นก็เกิดจากวิปัสสนูกิเลส ต้องมีความเข้าใจวิปัสสนูกิเลสอย่างลึกซึ้งพอสมควร  จึงจะมีสิทธิ์วิพากษ์วิจารณ์ผู้อื่นอย่างเป็นวิชาการ

ยิ่งตัวเองมีประสบการณ์เกิดวิปัสสนูกิเลสมาบ้างแล้ว ก็ยิ่งจะมีมากขึ้น เพราะ จะมีความรู้ความเข้าใจอย่างลึกซึ้ง  

วิปัสสนูกิเลสนั้น ไม่ใช่กิเลสธรรมดา  ต้องปฏิบัติธรรมถึงขั้นวิปัสสนา และเข้าไปในระดับลึกๆ ด้วย จึงอาจจะเกิดวิปัสสนูกิเลสขึ้นได้ 

ผมขอให้คุณดวงธรรมตั้งข้อสงสัยกับตัวเองซิว่า มีความรู้เกี่ยวกับวิปัสสนูกิเลสขนาดไหน

โดยสรุปสุดท้ายจริงๆ

คุณดวงธรรมไม่เชื่อในเนื้อหาของหนังสือปราบมาร และไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับวิชาธรรมกายถึงขั้นลึกซึ้งแต่อย่างใด

นอกจากนั้น ความรู้ทางธรรมะในพระไตรปิฎกคุณดวงธรรมก็ไม่ได้มีความรู้อย่างลึกซึ้งแต่อย่างใด  เรียกว่า รู้แบบงูๆ ปลาๆ  แต่คุณดวงธรรมเป็นคนขี้สงสัย ที่ไม่ใช่การช่างสงสัยอย่างนักปราชญ์

คุณดวงธรรมเป็นคนช่างสงสัยแบบคนที่ไม่รู้ทั่วๆ ไป สงสัยไปเรื่อย  สงสัยไปทั่วโดยไม่มีหลักวิชาการรองรับ 

พอสงสัยก็ตั้งข้อสงสัยดะไป มั่วไป  มิได้มีหลักวิชาการแต่อย่างใด 

ข้อเขียนของคุณดวงธรรมจึงเป็นข้อเขียนที่ไม่เป็นวิชาการ เป็นข้อเขียนที่ขาดเหตุผลทางวิชาการ ซึ่งผมจะวิเคราะห์ต่อไป ขอให้ติดตาม.....