ถาม-ตอบ ปราบมาร [1]

ตั้งแต่เผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับวิชาธรรมกาย จนกระทั่งการปราบมารของคุณลุงการุณย์ บุญมานุชในเว็บ และบล็อกต่างๆ  ผมได้รับคำถามเกี่ยวกับการปราบมารเป็นจำนวนมาก

จึงเห็นว่า ควรนำคำถามเหล่านั้นมาตอบในบล็อกนี้ด้วย เพื่อเป็นการให้ธรรมะเป็นทานแก่ผู้อ่านที่สนใจ

คำถามในส่วนแรกๆ นี้ จะนำมาจากข้อสงสัยของคุณ “ดวงธรรม” ที่สงสัยว่า คำสอนของคุณลุงการุณย์ บุญมานุช ผิดเพี้ยนไปจากคำสอนของหลวงพ่อวัดปากน้ำและพระไตรปิฎก 

คุณดวงธรรมคนนี้ประกาศว่า มีความเชื่อถือในวิชาธรรมกาย หรือยอมรับว่าวิชาธรรมกายเป็นความจริง  แต่เมื่อได้อ่านหนังสือของคุณลุงการุณย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนังสือปราบมารทั้ง  5 เล่มแล้ว 

คุณดวงธรรมมีข้อสงสัยเป็นจำนวนมาก  และแสดงความบริสุทธิ์ใจโดยการเขียนลงเว็บไซต์แห่งหนึ่งในทำนองซักถามในเรื่องในประเด็นที่ตัวของคุณดวงธรรมไม่เข้าใจ 

ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนเลยว่า ไม่ได้มีความรู้สึกอคติต่อคุณดวงธรรมแต่อย่างใด เพราะ ข้อสงสัยของคุณดวงธรรมนั้น  เกิดจากความสงสัยจริงๆ และไม่ได้มีเจตนาลบหลู่คุณลุงแต่อย่างใด 

และก็ขอขอบคุณคุณดวงธรรมไว้ ณ ที่นี้ด้วย ที่ได้เกิดข้อสงสัยและได้นำไปเผยแพร่ เพื่อให้มีการแสดงความคิดเห็นกันได้ 

เรื่องนี้สอดคล้องกับคติชีวิตของหลวงพ่อวัดปากน้ำ ที่ว่า ของจริงก็ไม่ต้องกลัวคำวิพากษ์วิจารณ์  ยิ่งวิพากษ์วิจารณ์มากก็จะทำให้ชื่อเสียงเผยแพร่ไปได้ไกลมากยิ่งขึ้น

ในการโต้แย้งกันอย่างเป็นวิชาการครั้งนี้ ผมจะเลือกประเด็นใหญ่ๆ มาตอบเก่อน เพราะ ในการโต้แย้งกันทางวิชาการนั้น  บางเรื่องเป็นเรื่องสำคัญในระดับทฤษฎี แต่บางเรื่องก็เป็นเรื่องในแนวทางปฏิบัติ หรือข้อปลีกย่อย

การโต้แย้งที่โต้แย้งไปในหลักการใหญ่ๆ เสียก่อน แล้วค่อยลึกลงไปในรายละเอียดแบบนี้จะทำให้ผู้อ่านที่สนใจในเรื่องในประเด็นนี้เข้าใจได้ง่ายขึ้น

คำถามข้อที่ 1

คุณดวงธรรมกล่าวว่า วิชาปราบมารของคุณลุงการุณย์ไม่เกี่ยวกับวิชาธรรมกายของหลวงพ่อสด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนังสือปราบมารทั้ง 5 เล่ม

นอกจากนั้นแล้ว คุณดวงธรรมยังสงสัยว่า คุณลุงการุณย์เจอวิปัสสนูกิเลสเข้าแน่ๆ  

คุณดวงธรรมตั้งข้อสงสัยไว้ทั้งหมด 27 ข้อ/ประเด็น โดยคุณดวงธรรมมีข้อความย้ำครั้งสุดท้ายก่อนจบไว้ว่า 

“ย้ำอีกทีว่า ทั้งหมดที่ถามนั้น ไม่เกี่ยวกับวิชาธรรมกาย ของหลวงพ่อสด วัดปากน้ำ ใดๆ ทั้งสิ้น”

ในข้อสงสัย/ประเด็นสุดท้ายคือ ประเด็นที่ 27 คุณดวงธรรม ว่าไว้ดังนี้

27. ถ้าใครเป็นศิษย์ลุงการุณย์ บุญมานุช ช่วยนำคำถามนี้ไปถามคุณลุงให้หน่อยนะครับ ช่วยให้ตอบด้วย ไม่ใช่มาอ้างว่า ผมกลายเป็นมารของลุงไปนะครับ กระผมตรวจเช็คจิตใจตัวเองแล้วว่า ผมมีเจตนาดีพอสมควร และไม่มีอคติ ยิ่งถ้าคุณลุงการุณย์ เห็นของจริงๆ และสิ่งที่ถูกเห็นเป็นของจริงด้วย คุณลุงการุณย์คงแก้ไขข้อสงสัยเหล่านี้ได้สบายมาก ใช่มั้ยครับ

คำตอบข้อที่ 1

คำถามของคุณดวงธรรมนี้ ผมขอตอบคุณดวงธรรมไว้ก่อน โดยไม่ต้องไปถามลุงก่อน เพราะ ผมได้อ่านหนังสือคุณลุงครบทุกเล่ม  และได้อ่านบันทึกปราบมารของลุง  31 เล่มด้วย

เมื่อผมได้ตอบไปแล้ว  ถ้ายังมีข้อสงสัยกันอีก  เราค่อยไปถามคุณลุงทีหลัง ก็ยังไม่สาย 

ประการสำคัญก็คือ ความรู้ที่ผมมีอยู่ทั้งจากการศึกษาศาสนาในด้านปริยัติและด้านปฏิบัติ  เคยเขียนหนังสือเกี่ยวกับธรรมะมาแล้ว เคยทำวิจัยและกำลังเป็นที่ปรึกษางานวิจัยที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมอยู่

ความรู้ของผมเท่าที่มีอยู่ในขณะนี้ ก็ตอบข้อสงสัยของคุณดวงธรรมได้อย่างกระจ่างแจ้งแล้ว  มิต้องไปรอถามคุณลุงแต่อย่างใด

เหตุผลอีกประการหนึ่งก็คือ ในการถกเถียงในเรื่องใดๆ นั้น  ความรู้ของผู้เข้าร่วมถกเถียงกันนั้น เป็นองค์ประกอบใหญ่ที่จะกำหนดขอบเขตของการถกเถียงด้วย 

ความรู้ของคุณดวงธรรมที่มีอยู่นั้น ตลอดจนวิธีคิด วิธีหาความจริงของคุณดวงธรรมนั้น ผมพิจารณาและวิเคราะห์อย่างเป็นวิชาการแล้ว  ผมเห็นว่า ผมสามารถโต้แย้งได้อย่างกระจ่างชัด

ดังที่จะได้อ่านต่อไปข้างล่าง  ถ้าเป็นเรื่องที่ละเอียดลึกซึ้งกว่านี้  ค่อยไปรบกวนคุณลุงในภายหลังก็ได้

ประเด็นที่แรกที่ผมจะโต้แย้งคุณดวงธรรมก็คือ ข้อสงสัยของคุณดวงธรรมและคำประกาศของคุณดวงธรรมที่ว่า “หนังสือปราบมารของคุณลุงทั้ง 5 เล่มไม่เกี่ยวกับวิชาธรรมกายนั้น”  เป็นข้อความที่ฟังไม่ขึ้น หรือไม่เป็นหลักเป็นวิชาการ หรือไม่ได้มีเหตุผลประกอบแต่ประการใด 

ข้อเขียนของคุณดวงธรรมเป็นข้อเขียนที่กล่าวออกมาลอยๆ เพราะ “ความไม่เชื่อ” เท่านั้นเอง  และ “ความไม่เชื่อ” ดังกล่าวนั้น  ก็เป็นความไม่เชื่อของคนที่ไม่มีหลัก “คิด” อย่างเป็นนักวิชาการเลย 

นอกจากนั้นแล้ว สันนิษฐานว่า คุณดวงธรรมไม่น่าจะมีความรู้ในเรื่องวิชาธรรมกายเท่าไรนัก

แม้กระทั่งความรู้ในเรื่องศาสนา ทั้งพระไตรปิฎกและแนวทางการปฏิบัติธรรมของสายปฏิบัติธรรมทั้งหลายด้วย

ก่อนที่จะอธิบายต่อไป ขอยกตัวอย่างสักเรื่องหนึ่ง เพื่อเป็นการบันทึกเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ของชุมชนไว้ด้วย

เมื่อตอนผมเป็นเด็กๆ  ก็ประมาณ  30-40 ปีมาแล้ว แถวๆ บ้านผมมักจะมี “กล” มาแสดงอยู่เสมอๆ เพื่อขายของ

พ่อค้าขายของซึ่งเป็นผู้แสดง “กล” เหล่านั้น จะทำหน้าที่แสดงด้วยตนเอง เวลาขายของก็จะขายของด้วยตนเอง  ถ้าจะมีผู้ช่วยก็ประมาณคนหรือสองคนเท่านั้น

การแสดง “กล” เพื่อขายยาดังกล่าว คงมีไปทั่วประเทศในช่วงระยะเวลานั้น ในปัจจุบันไม่ค่อยได้พบเห็นนัก 

การแสดง “กล” ที่ว่านั้น มีสินค้าขายหลายหลายประเภท  เท่าที่จำได้ก็เป็น “ยาสระผม”, “ยาบำรุงร่างกาย” ฯลฯ

สำหรับประเด็นที่จะกล่าวถึงในที่นี้ก็คือ “กล” ขายยาแก้ฟันผุยี่ห้อหนึ่ง

ในการแสดงของผู้ขายของ สำหรับขายยาแก้ฟันผุนั้น ในคราวหนึ่งที่จำได้  ผู้แสดงกลในวันนั้น จะขอให้ผู้ชมที่ฟันผุออกมาร่วมแสดงด้วย

เมื่อออกมาแล้ว ผู้แสดงกลก็จะใช้สำลีชุบน้ำยาชนิดหนึ่ง แล้วนำไปอุดในฟันผุของผู้ชมที่เข้ามาร่วมแสดง  ซักพักผู้แสดงกลก็จะเอาสำลีออกมา แล้วคลี่ดู ก็จะพบ “แมงกินฟัน” อยู่ตัวหรือสองตัว 

หลังจากการแสดงกลในลักษณะนี้จบไปแล้ว ก็จะมีการขายยาฆ่าแมงกินฟันนั้นๆ

ประเด็นนี้ทำให้ผม ซึ่งเป็นเด็กๆ และประชาชนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านหลงเชื่อไปว่า ฟันผุเกิดจากแมงกินฟันจริงๆ 

จนถึงปัจจุบันก็ยังมีคนจำนวนมากเชื่อว่า มีแมงกินฟันอยู่จริงๆ  เมื่อโตขึ้นและได้รับการศึกษามากขึ้น ผมก็เริ่มสงสัยเรื่องแมงกินฟัน เพราะฟันผมก็ผุ  ทำไมไม่รู้สึกว่ามีแมงกินฟันอยู่

ถ้ามีตัวอะไรอยู่ในปากมันก็น่าจะรู้บ้าง  นอกจากนั้นแล้ว เมื่อคำนึงถึงทันตแพทย์ทั่วโลก ทำไมไม่มีทันตแพทย์คนไหน ประกาศออกมาว่าพบแมงกินฟันของมนุษย์แล้ว

ผมมาเข้าใจในเรื่องแมงกินฟันจริงๆ ก็เมื่อไปอ่านพบในหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งแสดงกลโกงของผู้เล่นกลว่า ผู้แสดงกลนั้น ได้นำแป้งของลูกลำโพงมาบดให้ละเอียด

 แล้วนำไปชุบน้ำยา  จึงเกิดปฏิกิริยาเคมี แป้งเกาะตัวกันมีลักษณะคล้ายหนอน

กลับมาเข้าประเด็นของเรา จะเห็นว่าประชาชนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งมีฟัน และมีฟันผุ แต่ไม่รู้เรื่องฟันอย่างละเอียดลึกซึ้ง  เป็นจำนวนมากเลยทีเดียวที่เชื่อว่า แมงกินฟันมีจริง 

และปฏิเสธความรู้ของทันตแพทย์สมัยใหม่ซึ่งอธิบายว่า ฟันผุนั้นเกิดจากปฏิกิริยาเคมี เนื่องจาก ผู้คนไม่ค่อยทำความสะอาดฟันอย่างถูกวิธี

ลักษณะเช่นนี้ ก็เข้าลักษณะเดียวกับคุณดวงธรรม  คุณดวงธรรมไม่มีความรู้ในเรื่องธรรมกายอย่างละเอียดลึกซึ้ง 

คุณดวงธรรมน่าจะเป็นคนที่อ่านหนังสือเกี่ยวกับวิชาธรรมกายมาบ้าง แต่ “ไม่รู้” และ “ไม่เข้าใจ” แต่ประการใด 

พอเห็นว่าเนื้อหาในหนังสือปราบมารไม่ถูกใจของคุณดวงธรรมก็ตั้งข้อสงสัยไปแบบ “ไม่รู้” โดยไม่ได้พินิจพิจารณาอย่างละเอียดรอบคอบ

ไม่ได้ใช้หลักวิชาการใดๆ เพื่อเป็นองค์ประกอบของข้อสงสัยดังกล่าว